سالمندی عبور از مرز شصت سالگی است، که بخشی از روند زندگی طبیعی انسان است و گذشت زمان، بیماری های جسمی، مشکلات روحی و شرایط محیطی از عوامل موثر بر این روند است. تحقیقات اخیر نشان می دهند که بسیاری از عواملی که سلامت و عملکرد بهتر را در سالمندی پیش بینی می کنند، عوامل اجتماعی، روانی و رفتاری هستند، که بالقوه قابل تغییر هستند، که سالمندی موفق ترکیبی از بقاء (طول عمر)، سلامتی (فقدان معلولیت) و رضایت از زندگی (خوشبختی) است.
موفقیت در سالمندی:
موفقیت در سالمندی تحت تاثیر عوامل ژنتیکی فرد نیست، بلکه بیشتر عواملی چون فعالیت بدنی فرد، تعاملات اجتماعی، و نگرش به زندگی بر سلامت سالمند موثر است. سالمندان موفق کسانی هستند که عادات، عملکردها و شیوه های موثر زندگی خود را از دوره میانسالی به دوره سالمندی منتقل کرده اند و تجربه هایی که در طول زندگی کسب کرده اند را مثبت و مفید می دانند، در واقع احساس درونی مثبت و رضایت از زندگی گذشته و حال دارند.
سالمندی موفق ابعاد مختلفی را شامل می شود که موجب می شود افراد عمرطولانی تر همراه با سلامتی و کیفیت زندگی بهتر داشته باشند. حفظ نگرش مثبت و پیدا کردن راه هایی برای حفظ معنا در زندگی دو عامل مهم برای کسب موفقیت در سالمندی است.
مقیاس سالمندی موفق:
برخی از محققان، سالمندی موفق را دستیابی به پتانسیل های بالقوه فیزیکی، اجتماعی و روانی می دانند، به گونه ای که هم برای خود فرد و هم برای دیگران دلپذیر باشد. عدهای از محققان به این نتیجه رسیدهاند که سالمندانی که زمانی را صرف سرگرمیهایی مانند خواندن و نوشتن میکنند و به فعالیتهای اجتماعی می پردازند نمرات بالاتری در مقیاسهای سالمندی موفق می گیرند. همچنین در میان شرکت کنندگان، افرادی که به مشاغل درآمدزا مشغول بودند، نیز نمرات بالاتری نسبت به افرادی که به فعالیت های داوطلبانه مشغول هستند می گیرند، در مطالعات او جنس، آموزش و وضعیت اقتصادی، ارتباطی با سالمندی موفق نداشت.
افزودن زندگی به تعداد سالها در سالمندی موفق:
طول عمر مهمترین نشانگر سالمندی موفق است، اما از آن روی سکه غافل نشویم، فردی که عمر طولانی دارد، رویدادهای نامطلوب بسیاری را نیز تجربه می کند. او ممکن است بسیاری از دوستان خود را از دست دهد، سختی ها و مشکلات بسیاری را تحمل کند و شاید به بیماری های گوناگونی مبتلا شود. درک این حالات و رویارویی با این فقدان ها می تواند تاثیر زیادی بر کاهش استرس و فشار روانی در سالمندان داشته باشد.
سالمندان سالم معمولاً سطح فعالیت های اجتماعی خود را در حدی حفظ می کنند، که فقط تفاوت های جزئی با سال های قبل دارد. برای بسیاری از افراد، سن پیری دوره تداوم رشد هوشی، هیجانی و روانی است، اما در برخی موارد بیماری جسمانی یا مرگ دوستان و بستگان ممکن است، مانع از تداوم تعامل اجتماعی شود. به علاوه با افزایش احساس انزوا، افراد نسبت به افسردگی آسیبپذیر می شوند، که این دوره معمولا همراه است با دوره ی بازنشستگی، کاهش قدرت بدنی، کاهش فعالیت های فرد و پیدایش بعضی از بیماری های جسمی و مزمن، همچنین شخص ممکن است به دنبال کاهش قدرت بدنی و عدم تحرک، به احساس افسردگی و درماندگی مبتلا شود. مسایلی مانند جداشدن فرزندان از خانواده، مهاجرت، بیماری و مرگ دوستان و بستگان باعث می شود شخص احساس تنهایی و بیهودگی کند. 85 % کسالت و بیماری های دوران سالمندی جنبه هیجانی دارند و در نتیجه محرومیت ها و عدم ارضای نیازهای این دوران ایجاد می شوند.
مطالب مرتبط